Lovina en Ubud

Jaja, en Lovina is iets andere koek dan waar we eerst zaten. Het resort zat in een rustige omgeving, horend bij een dorp wat niet echt een spannend centrum heeft. Maar Lovina…….daar is wel zeker wat te doen voor de toerist, winkeltjes met allemaal dezelfde souvenirs, restaurantjes en bars waar sport op tv te zien etc. Maar daar waar toeristen zijn, zijn ook weer de straat- en strandverkopers, en daar wordt je dan weer niet altijd even vrolijk van.
Maar goed, dat hoort er bij zullen we maar denken.

We installeren ons in onze kamers en maken kennis met degene die ons de volgende ochtend om 6:00 uur met zijn bootje ophaalt om de zee op te gaan, speuren naar de dolfijnen die hier langs de kust elke ochtend te vinden zijn, op zoek naar eten. Eerst maar eens opfrissen en dan naar het centrum waar we een restaurantje vinden met een prima menukaart. Hier merken we wel het verschil met Java, en zeker met Sumatra, de prijzen zijn nog steeds vriendelijk maar niet te vergelijken met de andere eilanden. Bali leeft van het toerisme, dat is duidelijk, en daar is ook niks mee. Op tijd naar bed want de volgende ochtend moeten we vroeg op. Het ontbijt slaan we over en nemen we als we weer terug zijn van ons avontuur op zee met de dolfijnen.

En inderdaad, 6:00 staat de “schipper” en zijn, ik schat, 6 jarig zoontje Bintang (?) klaar en gaan we met onze gids in het bootje. Een smal ding waar we achter elkaar zitten en er redelijk nieuw uitziet. Looking good so far. De zon is nog niet op, de ochtendschemering is er wel, en we zien dat we ook hier niet de enige zijn. Na 10 minuutjes varen ligt iedereen zo’n beetje stil in afwachting van de eerste grijze vinnen. Zodra die gezien zijn beginnen de buitenboordmotoren te loeien en snellen alle bootjes als ware het een wedstrijd naar die plek toe waar iets gezien is. Geweldig om te zien, in mijn achterhoofd hopende dat de dolfijnen hier geen last van hebben, en het misschien wel stiekem leuk vinden om al die bootjes op een dwaalspoor te brengen….. Op een gegeven moment splitst de groep bootjes zich in twee en wordt het wat rustiger. De dolfijnen zijn goed aanwezig, leuk om te zien, maar echt spectaculair wordt het niet. Na een dik uur, varen we weer terug naar ons hotel en gaan we ontbijten om vervolgens de koffers weer te pakken en naar onze volgende stop te gaan, Ubud, synoniem voor Nederlanders, kunstenaars, backpackers en natuurlijk Julia Roberts…….

We rijden via Singaraja (qua grootte de tweede stad na Denpasar) en de binnenlanden in een rechte streep naar Ubud. Althans, zo ziet het er op de landkaart uit. In werkelijkheid moeten we nog een flinke berg over en valt de autorit tegen. Enerzijds is het de infrastuctuur en de rijstijl in zijn algemeenheid en anderzijds de duur van deze rit. Onderweg stoppen we om te kijken naar een ceremonie (Bali staat bekend om zijn vele ceremonies, offeringen etc). Het blijkt een overlijden te zijn van een vrouw, gedragen op een baar en vervolgens neergezet. Na enkele woorden van, tja….heet dat een priester?, gamelangmuziek en afscheid van de familie zien we de overleden vrouw in een gewaad op een baar liggen, haar hoofd naar achter en haar lange haar los. Dat ziet er vreemd uit. Voordat ze haar “cremeren” besluiten we om weer door te gaan, voor ons is het beeld meer dan voldoende.

Luwak Coffee, ooit van gehoord en gelezen maar nog nooit geproefd. We stoppen bij één van de vele toeristenspots en komen na een korte uitleg over diverse koffiesoorten te zitten aan een proeftafel waar wel 9 soorten koffie ingeschonken worden om te proeven. En als je Luwak wil proeven, kost dat toch echt € 3,50 per kopje. Vooruit, we zijn er nu toch……tja, het is niet vies, maar ook niet echt lekker. Er wordt ons aangeboden om wat Luwak koffie mee te nemen, maar om nu € 70,00 te betalen voor 100 gram koffiebonen, dat gaan we niet doen. We gaan thuis maar gewoon weer voor de Nescafé oploskoffie en nespresso cups.

Hadden we in Sumatra en Java geen varkensvlees gezien. Hier in Bali is een bekend varkensgerecht Babi Guling, speenvarken op een speciale manier (volgens mij gewoon boven een vuur aan het spit) bereid. Volgens onze gids is het het bekendste restaurant in Ubud. En we spreken dan ook af om daar als eerste naar toe te gaan om te lunchen. Eindelijk iets wat in onze gedachten lijkt op het door ons zo geliefde knapperige babi bangang spek zoals we dat “bij ons” kennen. Helaas weinig knapperigheid op ons bord, wel varkensvlees, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. Snel de teleurstelling weg drinken met wat cola en hup, naar ons hotel wat zich echt midden in het centrum bevind.

We frissen ons op en gaan zonder Floris even het centrum in. Floris voelt zich niet lekker en besluit om op zijn kamer wat te gaan rusten. Vele winkels gaan we voorbij, maar ook een grasveld waar een voetbaltoernooi bezig is waar we even blijven kijken. En inderdaad, we zien veel Westerse toeristen (of komen ze uit Australië?), backpackers en kunstenaars. Maar ook veel stagiaires en meiden die vrijwilligerswerk doen voor enkele maanden zijn blijkbaar veel te vinden in Ubud (sterker nog, we kennen er één waarvan we weten dat ze heel graag weer terug wil…) Helaas niks te vinden van Ms. Roberts, alhoewel, ons hotel heet Julia….

We gaan terug naar ons hotel, en weten ondertussen hoe we vriendelijk de (straat)verkopers, gidsen en transportregelaars moeten afwijzen. Floris voelt zich weer iets beter en we gaan vlak naast ons hotel eten bij een grill bar waar we zowel “authentiek” Indonesisch kunnen eten als modern “westers” Grillfood. Nicole blijft trouw aan het land waar we zijn en neemt groenten met pecelsaus. Wij mannen besluiten trouw te blijven aan het restaurant en nemen een burger van de grill. Alleraardigste smaak en alleraardigst personeel. Buikje vol weer terug naar het restaurant waar ik acuut last krijg van misselijkheid, diarree en braakneigingen. Het zal toch niet van het eten zijn ? Wellicht de vermoeidheid die parten begint te spelen. Eén ding staat vast, nu ben ik echt goed ziek.

Het wordt uiteraard een nacht waarin ik niet slaap maar ontzettend beroerd ben, moet overgeven en flinke koorts krijgt. De planning was om de volgende dag nog een tempel en de zilversmederij waar ze Budha to Budha sieraden maken te bezoeken, maar deze gaan we skippen. We hoeven pas om 12:00 uur uit te checken en we besluiten om die tijd te nemen. Ik kan dan nog wat slapen en Nicole gaat met de kids en de gids naar Monkey Forest. Gelukkig hebben we op advies van de GGD en iom de huisarts van huis uit een anti biotica kuur meegenomen die ik dan maar op ga starten.
Nicole en de kids komen om 11:30 uur weer terug en maken me wakker. Halfdronken stap ik ons busje in om naar onze laatste locatie te gaan; Villa Ayo te Kedungu, gelegen tussen de rijstvelden ver weg van alle drukte maar wel op loopafstand van de zee en vlak bij de beroemde tempel Tanah Lot, gebouwd op een rots in zee. Nog steeds zwak ziek en misselijk komen we aan waar ik na een kort afscheid van de gids en chauffeur direct naar bed ga en direct in slaap val. Jammer is het wel, ik had graag met de gids en chauffeur nog geluncht om ze te bedanken en om ze nog wat cadeau’s te geven en uiteraard wat tipgeld. Nicole heeft (behalve de lunch) dit samen met de kinderen gedaan en beiden waar hier zeer dankbaar voor. Nog snel wat foto’s en dan is het toch afscheid nemen.

Nu zijn we in de villa waar we echt niks meer moeten en de tijd kunnen nemen om de indrukken van afgelopen weken op ons in te laten werken. De prachtige villa met dito zwembad zorgen er voor dat we nog enkele dagen onze rust kunnen nemen om weer terug te reizen naar Nederland….nog even….